Het begin van ons hersenavontuur
We beginnen bij het begin.. Lees je mee?
September 2014
Mijn toenmalige vriend (nu man) tennist al heel wat jaren op hoog niveau en elke week ging ik braaf kijken naar zijn wedstrijden op zondag. Ik miste er geen een.
Tot ik een bijbaantje kreeg en daardoor op zondag moest werken. Mijn eerste vrije zondag dat jaar was op 18 mei 2014. Hij had wat last van zijn enkel, dus ging zichzelf een rondje ‘warm lopen’ en ik sliep lekker uit en besteedde wat tijd aan mezelf.
Hij zou met zijn team al eerder vertrekken naar Nieuwegein en ik zou achteraf komen met andere supporters.
Eenmaal daar ging ik op zoek naar een supermarkt, hij wilde namelijk graag BBQ’en en hij zou toch nog even niet spelen. Dus op mijn hakken en zomers jurkje ging ik op pad. Ik pakte wat mais, een komkommer en werd toen gebeld door zijn teamgenoot.
‘Niet schrikken’ zei ze ‘Lars is gevallen. Verder is er niks aan de hand, maar de ambulance komt wel’.
Ik gooide mijn groente ergens in de winkel en rende weg. Hakken had ik onderweg uitgeschopt en ik vervloekte het hele BBQ idee. Waarom was ik niet gewoon daar gebleven?
Daar aangekomen stond de ambulance al te wachten en Lars was boos.. Heel boos.
Ik snapte er niks van, waarom was hij zo boos?
De ambulance medewerker vroeg wat simpele vragen, zoals waar woon je? Waar wonen je ouders?
Maar op deze vragen gaf hij een verkeerd antwoord. Oude adressen bijvoorbeeld.
Toen ik hem wilde verbeteren mocht dit niet, maar alsnog had ik niks door. Vast een zonnesteek dacht ik. Ik belde zijn vader of hij ons wilde halen, maar dat werd tegengehouden door het ambulance personeel. Ze raadde aan om nog even te wachten tot we meer hoorde in het ziekenhuis.
Daar gingen we dan, twee broekkies van 22 en 23 jaar oud in een vreemde stad en vreemd ziekenhuis.
Allereerst werd er een hartfilmpje gemaakt. Alles was goed. ‘Tuurlijk’, dacht ik ‘wat kan er nou mis zijn met zijn hart?’ Ondertussen merkte ik dat Lars geheugenverlies had. Hij vroeg alles dubbel en na een minuut wist hij het antwoord al niet meer. De arts raadde aan om steeds alles te herhalen in de hoop dat er iets zou blijven hangen.
Als vervolg test kreeg hij een hersenscan.
Ik had het kunnen weten toen de arts vroeg om te gaan zitten. Lars had namelijk ‘iets’ in zijn hersenen.
Tranen biggelde over mijn wangen. Al jaren was een hersentumor mijn ergste nachtmerrie door het overlijden van mijn oom en nu vertelde ze dat er ‘iets’ in zijn hersenen gevonden was.
Terwijl ik huilde vroeg Lars aan mij: ‘liefje, waarom huil je?’
En daar ging ik dan, elke minuut moest ik herhalen waarom ik huilde of waarom we daar waren. En vervolgens reageerde hij elke keer met ‘laat het geen kanker zijn’.
September 2014
Even een sprong vooruit, want in september stond zijn operatie gepland. Waarom dit zo lang duurde? Hij was bezig met afstuderen en wilde eerst graag zijn HBO diploma halen.
Hij werd geopereerd terwijl hij wakker was en hielp de arts ontzettend goed. Eenmaal bijgekomen van de operatie moest hij een dag op de intensive care liggen en was verlamd aan zijn rechter zijde en kon ook niet meer praten.
Een lang traject (hij is nu, oktober 2019, nog steeds aan het revalideren) volgde en zijn eerste controle zag er goed uit. We wisten van te voren dat niet alles weggehaald kon worden, maar het zag er voor nu rustig uit.
Januari 2015
De laatste controle zag er goed uit. Het leven ging langzaamaan ook verder. Ik als mantelzorger en kostwinner en hij zette alles op alles om snel weer de oude te worden.
We hadden geen idee wat het leven ons nog zou brengen, maar het allermooiste geschenk kregen we toch echt een tijdje later. Een positieve zwangerschapstest!
Maart 2015
Vol trots vertelde we de wereld dat er een babytje zouden krijgen. Iedereen was zo blij voor ons en afgezien van 16 weken extreme misselijkheid ging ook alles heel goed.
Tot we een paar weken later weer controle hadden..
‘Helaas, de tumor is weer helemaal terug..’
Benieuwd hoe het verder gaat met mijn zwangerschap en ons gevecht tegen zijn tumor, lees dan snel verder!
