Het begin van ons hersenavontuur deel 2

En nu deel 2 van het eerste deel.

Heb je mijn vorige blog nog niet gelezen? Kijk dan even terug.

De tumor was dus weer helemaal terug en voor we het wisten kregen we een uitleg over chemo, bestraling, invriezen van zaadcellen en allerlei andere onderwerpen.

Alles ging langs mij heen.. Ik wilde ‘gewoon’ zwanger zijn, een ‘gewoon’ gezin vormen en op deze wending had ik even niet gerekend. Misschien naïef achteraf, maar we wilde zo graag leven.

Het eerste moeilijke moment was het invriezen van zaadcellen voor eventuele volgende kinderen. Liep ik daar met mijn dikke buik op de afdeling waar vrouwen kwamen met hun lege buik, hopend op een wondertje. Ik voelde mij schuldig tegenover iedereen daar. Ik was wél zwanger, spontaan en heel snel, en zij allemaal niet. Wat had ik mijn kindje eigenlijk te bieden? We wisten zelf niet eens waar we aan toe waren.

Allerlei gedachten spookte door mijn hoofd..

Ik weet nog dat ik vroeg aan mijn verloskundige of ik zelf naar het ziekenhuis mocht rijden als mijn weeën zouden beginnen, omdat ik niet wist of Lars daartoe in staat was (en ja, hier lach ik nu ook om haha!).

Moment twee volgde snel. Lars kreeg chemo via tabletten thuis, maar voor de bestraling moest hij elke dag naar de kliniek. Elke dag bracht ik hem braaf weg met de auto en zat ik wederom met mijn dikke buik in de wachtkamer. Deze zat ook altijd vol met huilende mensen.

Zo tegenstrijdig, je nieuwe leventje zo dicht bij een kamer vol ‘dood’.

Vakantie nam ik niet op, want die had ik straks hard nodig met de baby. Dus naast alle zorg werkte ik nog steeds 5 dagen. Tijd om stil te staan bij mijn zwangerschap had ik dan ook niet.

Mijn dagen waren gevuld met bestralingen, aanvullen/sorteren van medicatie en werken.

Nadat hij 7 weken bestraling had gehad, hadden we 4 weken rust. En in die weken verhuisden we. Als studenten zijn we namelijk antikraak gaan wonen, dus we moesten uit deze woning. Wat we zelf natuurlijk ook graag wilde met een kleintje op komst. We hadden een gezinswoning gevonden en konden daar al snel in.

Met behulp van beide families en vrienden zijn we op één dag verhuisd, terwijl ik nog aan het werk was. Ik wilde daarna mijn vakatie dagen pas inzetten zodat ik alles kon uitpakken en daarna verlof zou hebben.

Eindelijk hadden we even een momentje van rust dachten we. Ons oude huis was leeg, ons nieuwe huis zo goed als ingericht en even geen behandelingen.

Vier dagen voor zijn verjaardag trouwde we. Er waren zo veel redenen om te trouwen, maar de belangrijkste waren de erkenning voor de baby en uit liefde. Iedereen wist tenslotte al dat we voor elkaar kozen, in voor- en tegenspoed, in ziekte en gezondheid.

Deze dag vierden wij alleen met onze gezinnen, wat toen meer dan genoeg was.

In week 38 van mijn zwangerschap begon Lars weer aan chemo, dus we hoopte heel erg dat ons kleine babytje niet zou komen. Maar zoals ons hele leven tot nu toe, er valt niks te plannen.

Op 16 september 2015 had ik in de avond steeds krampen, alsof ik ongesteld moest worden. Uit ellende ben ik op de bank gaan slapen, zodat Lars wat rust had in bed. Slapen deed ik niet, ik lag steeds te kijken naar de box die we die dag hadden opgezet. Zo gek dat daar straks een babytje zou liggen.. Wel fijn dat alle meubels nu op zijn plek stonden en we de laatste weken ingingen.

17 september om half 10 had ik controle bij de verloskundige. Ik moest mijn plas elke dag komen inleveren, omdat mijn bloeddruk steeds verder steeg.

Die ochtend had ik eiwitten in mijn urine en kreeg ik de diagnose: zwangerschapsvergiftiging.

De baby moest er vandaag nog uit!

Ze voelde en ik had al 3 cm ontsluiting, vandaar die krampen in de nacht! Wel fijn dat die nog waren meegevallen, want aan echte weeën had ik nog geen seconde gedacht. We werden naar huis gestuurd om spullen te pakken en ik moest bellen wanneer ik weeën zou krijgen.

Ik was totaal overdonderd. Ik telde braaf af tot 40 weken, dus ik had nog bijna twee weken te gaan voor mijn gevoel. Uit angst heb ik mijn buik niet meer losgelaten en van alle ellende wist ik ook niet of ik weeën had of niet?

Om half 2 kwam ze bij ons thuis en brak ze mijn vliezen. En vanaf dat moment wist ik zeker dat het begonnen was. Ik kreeg namelijk een weeënstorm..

Geen idee hoe ik het heb gedaan, maar met de auto zijn we naar het ziekenhuis gereden en daar werd ik naar een kamer gebracht. De afstand tussen ons huis en het ziekenhuis is maar 20 minuten en toch ben ik toen van 3 tot 9 cm ontsluiting gegaan. Wat een ellende!

Na 42 minuten persen was ze er, werd ze op mijn buik gelegd en waren wij voor het eerst papa & mama.

Welkom lieve Kate!

Benieuwd hoe mijn kraamweek verliep? Kate was namelijk een huilbaby, ik had die zwangerschapsvergiftiging, Lars had chemo en we waren nog maar net verhuisd. Volg dan mijn blogs!